Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Ο καιρός στα χρόνια της καταστολής

Φυσικά και δεν υπάρχει προτιμότερη καταστολή. Δηλαδή στο γκάλοπ:
Στις διαδηλώσεις, κατά την εφαρμογή της
κατασταλτικής μεθόδου, προτιμάτε να σας:
α. Δέρνουν
β. Ψεκάζουν
γ. Συλλαμβάνουν
δ. Όλα τα παραπάνω
ε. Τράβα ψόφα.

η απάντηση είναι προφανής. (το ε, για όσους έχουν αμφιβολίες)

Και ενώ ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, κάθε χώρα καταφέρνει ακόμα να διατηρεί εκείνα τα ήθη, έθιμα, αλλά και παραδόσεις που συγκροτούν την ιδιαιτερότητα του κάθε πολιτισμού. Έτσι και η καταστολη, μαζί με την κουζίνα και τα τοπικά αξιοθέατα, δίνει στοιχεία για την κουλτούρα κάθε λαού.
Χαρακτηριστικά αναφέρονται:

Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία: το μεσογειακό ταμπεραμέντο των γνωστών κοινωνικών λειτουργών, εκδηλώνεται με βρισίδια, ξύλο, δακρυγόνα, συλλήψεις, το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί στη διάρκεια των διαδηλώσεων.

Γερμανία: ξύλο, κάμερες, συλλήψεις. Αρκετά συγκρατημένα και πάντα με επαγγελματισμό, καθώς μιλάμε για μια εξελιγμένη και ''πολιτισμένη'' χώρα της ευρώπης, η οποία δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της η καταστολή της να είναι πιο έντονη από τη γεύση των φαγητών της, και πιο θερμή από τα καλοκαίρια της.

Αγγλία: Εδώ θα σταθούμε, διότι αξίζει να σημειωθεί το παράδειγμα της Αγγλίας ως απόδειξη ότι ''στον- καπιταλισμό-θα-επιστρατεύσουμε-μέχρι-και-τα-καιρικά-φαινόμενα''. Διότι ενώ το ξύλο δεν φεύγει ποτέ απ το μενού, στην αγγλία εφαρμόζεται μια επαναστατική μέθοδος καταστολής. Το kettling. (του ουσιαστικού kettle που σημαίνει χύτρα, κατσαρόλα, μάλλον γιατί σ' αφήνουν να βράσεις στο ζουμί σου) Κατά την διάρκεια του kettling, μεγάλες ομάδες γνωστών κοινωνικών λειτουργών κυκλώνουν μικρές ή μεγάλες ομάδες του όγκου της διαδήλωσης και τις απομονώνουν. Ο αποκλεισμός αυτός μπορεί να κρατήσει από 1 ώρα μέχρι όσο έχουν όρεξη οι γνωστοί κοινωνικοί λειτουργοί. (συνήθως έχουν πολλή όρεξη..). Θα μου πείτε, μα καλά είναι αυτό μέθοδος καταστολής; Ω!, ναι. Διότι κατά τη διάρκεια του kettling, δεν μπορείς να φύγεις από τον κλοιό, ούτε αν κατουριέσαι, ούτε αν πεινάς, ούτε αν έχεις πάθει αφυδάτωση, ούτε αν πρέπει να πας να ταΐσεις το ψάρι σου (βλ. Αλιευτική στην καθημερινή ζωή). Δε φεύγεις λέμε! Ενδεχομένως την άνοιξη να χρησιμοποιηθούν και άλλες μέθοδοι ,αυτή τη στιγμή πάντως, με τη θερμοκρασία στους -2, και το χιόνι να στολίζει όλο αυτό το μαγευτικό σκηνικό, νομίζω ότι μετά από 5 ώρες υπό kettling, και ενώ έχει σταματήσει η κυκλοφορία του αίματος σου μπορεί και να αναφωνήσεις
''Πετάξτε μας τα δακρυγόνα να τελειώνουμε''.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα kettling


Η αλήθεια μάλλον είναι ότι όλα συνηθίζονται- άλλωστε οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι έχουν περάσει και πολύ χειρότερα. Ή ακόμα κι αν δεν συνηθίζονται, αυτή η διαλεκτική των πραγμάτων μπορεί τουλάχιστον να σώσει κάπως την κατάσταση. Γιατί, μεταξύ μας, αν φοράς 3-4 πουλόβερ κάτω από το παλτό σου, μάλλον το ξύλο πονάει λιγότερο..



Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Ημερολογιακό Για Λίγους


Οι πολλοί δεν θα καταλάβετε, οπότε μπορείτε απλά να αγνοήσετε την ύπαρξη αυτής της ανάρτησης.

Πήγαμε προχθες σε ένα πάρκο. Από αυτά τα ωραία, τα ευρωπαϊκά. Δέντρα, παχύ γρασίδι, κόσμος που έκανε τζόγκινγκ, μαμάδες με καρότσια, μπαμπάδες (ευρωπαϊκό, είπαμε) με καρότσια, παιδάκια και φυσικά σκυλιά. Έρχεται κοντά μου λοιπόν ένα σκυλάκι από εκείνα που είναι φουλ ζαρωμένα και είναι τόσο άσχημα που είναι όμορφα τελικά, και είναι προφανές ότι πάμε για στιγμές αμοιβαίου ναζιού. Εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Διότι μέχρι στιγμής χρησιμοποιούσα εκφράσεις του στυλ:
''Πού 'ν' το μωρέ αυτό''/''Τι πλάσμα είσαι εσύ??'' και διάφορα τέτοια σε ανάλογη τονικότητα, όχι βέβαια γιατί περίμενα απάντηση, αλλά για να καταλάβει το ζωντανό ότι όλα κομπλέ, τώρα παίζουμε. Γενικώς είναι μια τακτική η οποία δεν έχει αποτύχει ΠΟΤΕ, εκτός αν το ζώο είναι αντισόσιαλ, κάτι το οποίο δεν συνέβαινε με το συγκεκριμένο του πάρκου.
Αρχίζω λοιπόν τα γνωστά (''Πού 'ν' το μωρέ αυτό''/''Τι πλάσμα είσαι εσύ??'' κλπ), και το ζώο σταματάει, με κοιτάει με απορία, και φεύγει!!! Το ξαναφωνάζω, ξαναέρχεται, του ξαναλέω τα γνωστά, με ξανακοιτάει με απορία και ξαναφεύγει. Και ξαφνικά μου έρχεται μια τρελή τρελή σκέψη.
ΤΟ ΖΩΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.
Το ξαναφωνάζω, ξαναέρχεται, και του λέω την ατάκα που του άξιζε, στη γλώσσα του.

YOU'RE SUCH A CUTE LITTLE DOOOOG



Υ.Γ.1: Παρακαλώ να μεταφερθεί στον εμπνευστή της ατάκας, που είναι τσέλιγκας και δεν έχει ίντερνετ.

Υ.Γ.2: http://www.raincitystory.com/flash/screenclean.swf (μπόνους για τους πολλούς που δεν θα καταλάβουν)



Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

The lady is dead




I am lost, in our rainbow, now our rainbow is gone,

Overcast, by your shadow, as our worlds move on,

But in this shirt, I can be you, to be near you for a while,

There's a crane, knocking down all those things, that we were,

I awake, in the night, to hear the engines purr,

There's a pain, it does ripple through my frame, makes me lame,

There's a thorn, in my side, it's the shame, it's the pride...

Of you and me, ever changing, moving on now, moving fast,

And his touch, must be wanted, must become, through your ask,

But I need Jake to tell you, that I love you, it never rests,

And I've bled every day now, for a year, for a year,

I did send you a note on the wind for to read....

Our names there together,must have fallen like a seed

To the depths of the soil, buried deep in the ground,

On the wind, I could hear you, call my name, held the sounds,

I am lost,

I am lost, in our rainbow, now our rainbow is gone,

I am lost, in our rainbow, now our rainbow is gone,

I am lost.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Χωρίς τίτλο

Εδώ που είμαι που λέτε, μας μαθαίνουν ότι πρέπει να παρουσιάζεις αυτά που θέλεις να πεις, ανάλογα με το σε ποιο ακροατήριο απευθύνεσαι, γιατί έτσι λέει καταφέρνεις να πείθεις πιο εύκολα. (Δεν θα το συζητήσουμε τώρα, άλλη φορά.) Αυτό το αριστούργημα που θα δείτε παρακάτω νομίζω είναι από τις καλύτερες πρακτικές εφαρμογές αυτής της θεώρησης των πραγμάτων, και ενδεχομένως θα μπορούσε να αποτελέσει και την απαρχή ενός νέου, ριζοσπαστικού ρεύματος για το χώρο της διαφήμισης.

Τέρμα πια στις εικόνες ανεπίτρεπτα όμορφων γυναικών και αντρών που σχεδόν έρχονται σε οργασμό γλείφοντας το κουτάλι, ενώ τα ιριδίζοντος χρώματος μαλλιά τους ανεμίζουν στο απαλό αεράκι που φυσάει στον καταπράσινο κήπο του, καθόλου, φτωχικού τους.





Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

When you want to go

Ξύπνησε πολύ νωρίς εκείνη τη μέρα.
Ήταν μια από εκείνες τις μέρες, που σηκώνεσαι πρωί γιατί πρέπει αυτό που άφησες μισό να το έχεις τελειώσει μέχρι το βράδυ, γιατί αλλιώς ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα το κάνεις ποτέ.
Άναψε το καλοριφέρ, είχε αρχίσει κιόλας(;) να χειμωνιάζει. Ντύθηκε, μάζεψε τα σκουπίδια- κάτι κεσεδάκια από γιαούρτια, γόπες και διαφημιστικά φυλλάδια- τα κατέβασε στην αποθήκη, πόσο βρωμάει αυτό το μέρος,και πήγε στη στάση να περιμένει το λεωφορείο. Άνοιξε την τσάντα του, για να δει αν τα είχε πάρει όλα.
''Τσιγάρα, λεφτά, ταυτότητα, μουσική, μηχανή''. Όλα εντάξει.

Το λεωφορείο έφτασε πολύ νωρίτερα απ' ότι συνήθως, σαν να ήξερε κι ο οδηγός ότι όλα έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους. Είπαμε, ήταν μια από εκείνες τις μέρες.
Μπήκε μέσα, και κάθισε σε μια από εκείνες τις θέσεις που είναι για ''αυτούς που δεν μπορούν να σταθούν''.
''Μαλακίες, εμένα με ρώτησε κανείς αν με κρατάνε τα πόδια μου;;''
''Καλά, αν έρθει κάποιος θα σηκωθώ..''
Έβγαλε τη φωτογραφική μηχανή και τη στήριξε στο μικρό πλαστικό γείσο του παραθύρου. Πατούσε το κουμπί σχεδόν χωρίς να ελέγχει τι έβγαζε.
''Σημασία έχει η διαδρομή, όχι ο προορισμός'', σκέφτηκε και την ίδια στιγμή γέλασε με τον εαυτό του.
Ίσως να γέλασε και λίγο πιο δυνατά απ' όσο έπρεπε γιατί ένιωσε το βλέμμα της κοπέλας που καθόταν δίπλα του να καρφώνεται πάνω του. Την κοίταξε, με εκείνο το ''βλέμμα λεωφορείου'', πλάγιο, σε μια προσπάθεια να μην γίνει ενοχλητικός. Περιεργαζόταν το μαύρο δέρμα της, σαν να προσπαθούσε να βρει κάποια τρομαχτική βιολογική διαφορά από το δικό του. Τζίφος, όλα στη θέση τους. Τρίχες, πόροι, σημάδια.
Άρχισε να μυρίζει τον αέρα της, να διαπιστώσει μήπως αυτή η χρωματική διαφορά κάνει κάτι στη μυρωδιά του άλλου.
Αποτυχία. Το άρωμά της ήταν το ίδιο με αυτό που φοράει εκείνη η ξανθιά που δουλεύει στη γραμματεία της βιβλιοθήκης.
Στην επόμενη στάση, το λεωφορείο γέμισε με κόσμο που πήγαινε στη δουλειά του.
''Οι άλλοι πάνε στις δουλειές τους κι εγώ κάνω πλάκα με τις φωτογραφίες μου,γαϊδούρι ολόκληρο''. Σκέφτηκε ότι σε κάποιο λεωφορείο αυτή τη στιγμή, βρίσκονταν και διάφορες αναμνήσεις του οι οποίες πήγαιναν στις δουλειές τους.
''Να θυμηθώ να τους πω, αν δούνε κάποιον με φωτογραφική στις 8 το πρωί να μην σκεφτούν πολύ άσχημα για εκείνον. Ίσως να τους πείσω να κάτσουν να τους φωτογραφίσει''. Ξανάφερε τις αναμνήσεις του στο μυαλό του. ''Μπα, άστο αυτό το τελευταίο...''
Ξαναγύρισε στο γείσο-φωτογραφική-διαδρομή. Είχε αρχίσει να βρέχει έξω.
''Ωραία, τώρα θα έχουμε φωτογραφίες από στάλες στο τζάμι και φόντο λίγο δρόμο. Damn it..''

Αποφάσισε να κατέβει από το λεωφορείο, μάζεψε τη μηχανή και την έβαλε μέσα στην τσάντα σε μια πλαστική σακούλα. Πάντα πίστευε ότι δεν έχει νόημα να κάθεσαι και να κοιτάς τη βροχή από κάπου μέσα,αυτό μόνο κάτι μανιοκαταθλιπτικοί το κάνουν για να έχουν λόγο να μελαγχολήσουν. Καλύτερα να την νιώθεις επάνω σου, να την αφήνεις να σε εκνευρίσει, έχει μια διαδραστικότητα αυτή η σχέση.
(Η πραγματικότητα είναι πως θα μελαγχολούσε αν καθόταν λίγο ακόμα σ' εκείνη τη θέση, αλλά η μέρα ήταν εντελώς ακατάλληλη για τέτοια συναισθήματα.)
Άλλωστε είχε έρθει η ώρα να διαπιστώσει αν η βροχή εκεί, ήταν η ίδια όπως αυτή που είχε συνηθίσει.
Μετά από δέκα οικοδομικά τετράγωνα και τρία κόκκινα φανάρια, κατέληξε ότι το βρεγμένο χώμα μυρίζει ακριβώς το ίδιο παντού, η βρεγμένη άσφαλτος μυρίζει ακριβώς το ίδιο παντού, τα βρεγμένα ρούχα μυρίζουν ακριβώς το ίδιο παντού, οι σταγόνες που πέφτουν από τα μαλλιά στο στόμα έχουν ακριβώς την ίδια γεύση, και ο εκνευρισμός του που για άλλη μια φορά διάλεξε να ''τα πει'' με τη βροχή ήταν ακριβώς ο ίδιος όπως πάντα.
Άρχισε να ψάχνει τον αριθμό του κτιρίου, και την πράσινη πόρτα, όπως του είχαν πει στο τηλέφωνο. Στο κουδούνι απάντησε ένας ψηλός, σαφώς ωραίος, που του ξύπνησε για μερικά δευτερόλεπτα ένα σύνδρομο που κατά τ' άλλα το είχε πολύ καλά θαμμένο.

''Κάτσε να στεγνώσω και θα σου πω εγώ ποιος είναι καλύτερος..''

Ο ψηλός του χαμογέλασε, όχι, καθόλου υποτιμητικά, σχεδόν σαν να κατανοούσε. Ή σαν να είχε συνηθίσει να βλέπει βρεγμένους στο κατώφλι του.
''Καλά έκανες και ήρθες νωρίς. Θα ταχτοποιηθείς με την ησυχία σου.''
''Ήθελα να έχω τελειώσει μέχρι το μεσημέρι.''
Ο ψηλός γέλασε, αυτή τη φορά κάπως ειρωνικά.
''Take your time. Μην βιάζεσαι. Αυτά τα πράγματα δεν τελειώνουν μέσα σε μια μέρα.''

''Εξυπνάκια..Όποτε θέλω θα είμαι έτοιμος..''
''Για να το λες..''
''Ελπίζω να μην έφερες πολλά πράγματα, ξέρεις, σου είπα και στο τηλέφωνο, δεν υπάρχει πολύς χώρος.''
''Όχι, τα απαραίτητα. Μόνο την τσάντα και αυτά.'', είπε και ακούμπησε με το δείκτη το δεξί του κρόταφο.
''Πολύ καλά'', είπε ο ψηλός και ξαναγύρισε στο κατανοητικό χαμόγελο.''Στο δεύτερο όροφο, τέταρτη πόρτα αριστερά.''


Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Επιστημονικές εφαρμογές


Το να είσαι επιστήμονας πρώτης βαθμίδος (μπλιαχ) σου δημιουργεί κάποια ερωτήματα, είναι αλήθεια. Λίγο όμως πριν περάσεις το κατώφλι του μηχανισμού που θα σε κάνει επιστήμονα δεύτερης βαθμίδος/πιο επιστήμονα (μπλιαχ μπλιαχ) αρχίζεις να έχεις σοβαρές αμφιβολίες για το τι σκατά την κάνουν οι άνθρωποι όλη αυτή την επιστήμη, και ακόμα χειρότερα, τι σκατά θα την κάνεις ΕΣΥ όλη αυτή την επιστήμη.

Γιατί υπάρχουν αυτοί οι επιστήμονες:

''Έμπειρος και γνωστός επιστήμονας, καθηγητής, σπουδαγμένος εις άρτιαν και πασίγνωσταν πανεπιστήμια στας Ευρώπας με ειδικότητα σε θέματα τεχνικών έργων, γεωλογίας, γεωτεχνικών κατασκευών, περιβάλλοντος κ.α...κάπου μεταξύ άλλων, αναφέρει σε συγγραφικό του ¨ξε¨πόνημα που διδάσκεται στο πανεπιστήμιο τα εξής :

Λόγω μεγάλης σκληρότητας π.χ οι χαλαζίτες ενώ έχουν μεγάλη αντοχή και είναι ιδανικοί για τη διάνοιξη σηράγγων και ανόρυξη γεωτρήσεων αποφεύγονται λόγο του μεγάλου κόστους.......

Ορίστε τι μαθαίνει και τι μεταλαμπαδεύει ο Έλληνας επιστήμονας στα φιντανάκια του...
Αυτός είναι ο ρόλος του επιστήμονα σήμερα, να βρίσκει φτηνές λύσεις, μη ασφαλείς για τον κόσμο, στα αφεντικά του...''



αλλά υπάρχουν και αυτοί οι ''επιστήμονες'':

Between the end of April and the end of June, we entered various sites (Aix-les-Milles, Tarascon, Villeneuve-les-Maguelonne, Pontoise, Maubeuge, Bapaume) where we rendered the concrete meant for the building sites useless
thanks to a procedure of elementary simplicity. In fact, sugar, mixed in the cement at a proportion of one to a thousand (or about two pounds to a ton), hinders the concrete from setting, definitively weakening it so that it becomes crumbly as soon as it dries. Even though we weren’t able to monitor our action, we still have the satisfaction of having caused the construction companies in charge to lose time and money and of thinking that certain walls aren’t as solid as they seem.

(Από την ανάληψη ευθύνης των Os Cangaceiros, για σαμποτάζ στα εργοτάξια νέων φυλακών.)





Και εκεί που θα μπορούσες να γεμίσεις ολόκληρες σελίδες ημερολογίου με τη λέξη ''μπλιαχ'', αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως τελικά, η ''επιστήμη'' να μην είναι και τόσο αηδιαστική. Το μυστικό βρίσκεται στην εφαρμογή...


Υ.Γ.: Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους μη αγγλομαθείς, αλλά κάντε λίγο υπομονή και θα το βρείτε ολόκληρο το βιβλίο μεταφρασμένο, σε επιλεγμένα σημεία, σύντομα.. Κάποιοι ''επιστήμονες'' are working on it..
Οι πιο ανυπόμονοι και ενθουσιώδεις μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ: http://zinelibrary.info/files/a_crime_called_freedom.pdf

Ηθικό δίλημμα


Οι άνθρωποι λοιπόν, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Σ' εκείνους που σ' αυτή την εικόνα βλέπουν το μαγευτικό αυγουστιάτικο
φεγγάρι να καθρεφτίζεται στην θαλάσσια απεραντοσύνη,
και
Σ' εκείνους που σ' αυτή την εικόνα βλέπουν
το απόλυτο τίποτα.


But make no mistake.
Δεν είναι οι πρώτοι πιο ρομαντικοί.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Addicted

Εκεί που σέρφαρα ανέμελη μια μέρα, (στο ίντερνετ, είπαμε είμαι παιδί της μητρόπολης), έπεσα πάνω σε κάτι που είναι από εκείνες τις ατάκες που οι άνθρωποι λένε και μετά νιώθουν για κάποιον εντελώς ανεξήγητο λόγο, λίγο πιο έξυπνοι αλλά σε κάνουν να θες να τις ποδοπατήσεις μέχρι να μην ξεχωρίζουν από το οδόστρωμα. 'Ελεγε λοιπόν η ατάκα, ''Δεν γεννήθηκα με εξαρτήσεις για να τις αποκτήσω''. Χα! Γιου πουρ λιτλ θινγκ σκέφτηκα και γέλασα. Και η απάντηση- μπότα Dr Martin's με σιδεράκι μπροστά, ήταν ήδη στο μυαλό μου.

EΞΑΡΤΗΣΗ.Σχήμα στο οποίο η κοινή γνώμη βλέπει την υπαρκτική συνθήκη του ερωτευμένου υποκειμένου, που το αντιλαμβάνεται ως υπόδουλο στο αγαπημένο αντικείμενο.

1. Ο μηχανισμός της ερωτικής υποτέλειας προϋποθέτει μιαν απροσμέτρητη ασημαντότητα. Γιατί η εξάρτηση, για να εκδηλωθεί στην καθαρότητά της, πρέπει να διαλάμψει στις πιο καταγέλαστες περιστάσεις και να αποβεί ένεκα μικροψυχίας, ανομολόγητη: η αναμονή ενός τηλεφωνήματος, αποτελεί, ας πούμε, δείγμα μιας πολύ χοντρής εξάρτησης, πρέπει να την εκλεπτύνω απεριόριστα. Αδημονώ, λοιπόν, μπροστά στη φλυαρία που οι κουτσομπόλες έχουν στήσει στο φαρμακείο, και που αναστέλλει την επιστροφή μου κοντά στη συσκευή, στην οποία είμαι υποδουλωμένος. Και καθώς αυτό το τηλεφώνημα που δεν θέλω να χάσω, όλο και θα μου προσφέρει κάποια καινούρια αφορμή να υποταχθώ, θα έλεγε κανείς ότι δρω ενεργητικά ώστε να διαφυλάξω τον ίδιο το χώρο της εξάρτησης, και να επιτρέψω στην εξάρτηση αυτή να λειτουργήσει: είμαι τρελός από εξάρτηση, αλλά και -άλλο αγκάθι- ταπεινωμένος γι' αυτή μου την τρέλα.

(Αν αναδέχομαι την εξάρτηση, είναι γιατί αυτή αποτελεί για μένα ένα μέσο να σημάνω τη ζήτησή μου. Στο ερωτικό πεδίο, η ασημαντότητα δεν είναι ''αδυναμία'' ούτε κάτι το ''γελοίο'': είναι ένα ισχυρό σημείο : όσο πιο ασήμαντο είναι, τόσο περισσότερα σημαίνει και τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται ως δύναμη.)

Ρολάν Μπάρτ
Αποσπάσματα ερωτικού λόγου

Α!Και καλό καλοκαίρι!

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Πλάκα με κάνεις..

Ήθελα να κάνω μια ανάρτηση για τον έρωτα. Λίγο γλυκιά, λίγο αστεία, καμιά εικονίτσα εξυπναδίστικη, λίγο να βγάλω και τον πόνο μου, λίγο να ρομαντζάρουμε έτσι καλοκαίρι που είναι... αλλά μπα! Για άλλη μια φορά κάποιοι πρόλαβαν να κάνουν κάτι πιο εντυπωσιακό, καθόλου γλυκό, πολύ αστείο κλπ κλπ. Δείτε λοιπόν αυτό για αρχή, και για τον έρωτα, δεν πειράζει, τα λέμε άλλη μέρα....

http://www.businesswoman.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=23&Itemid=43

ΥΓ: Τα ευχαρηστήριά μου στη Σμήννεφα για την υπόδειξη..

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Η σχετικότητα του συμβόλου


Για κάποιους το μαγείρεμα είναι στοιχείο δημιουργίας και συλλογικής έκφρασης.

Για κάποιους ο ρόλος του άντρα του μάτσο, του πασά κλπ, είναι ζήτημα καθημερινής αμφισβήτησης.

Για κάποιους οι μάτσο λογικές έχουν και σύμβολα που πρέπει να αποκαθηλωθούν.

Για κάποιους είναι πολύ δύσκολο να αγοράσουν ένα γαντάκι φούρνου για τον ελεύθερο-κοινωνικό-πολιτικό-πολιτιστικό... χώρο τους.

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά και ταυτόχρονα κάποιος πρέπει να βγάλει την καυτή πατάτα από το φούρνο...η εικόνα μιλάει μόνη της.


Υ.Γ.: Η φωτογραφία δεν είναι στημένη.


Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Eine kleine Nachtmusik


Δευτέρα 2:15πμ
Es gibt nichts interresantes hier
die ruinen von atlantis nur
aber keine spur von dir

Τρίτη 3:28πμ
άργησα να σου τηλεφωνήσω,
και δεν πρόλαβα να σε δω
λίγο πριν φύγεις.
με συγχωρείς;

Τετάρτη 2:45πμ
αυτοί θα νικήσουν, είναι πιο δυνατοί.
μα τι λες, άρχισες να φοβάσαι,αυτό είναι ε?
εμείς θα νικήσουμε σου λέω.

Πέμπτη 4:40πμ
καλό/κακό
σωστό/λάθος
εκεί/εδώ
μένω/φεύγω
...
Γεμίστε την κατσαρόλα με έννοιες. Αφού βράσουν, προσθέστε
3 κουταλιές του γλυκού αποδόμηση,
1 κουταλιά της σούπας μεταηθική
και μια πρέζα αμοραλισμό, και ανακατέψτε έντονα για 5 λεπτά.
Το μείγμα πρέπει να παραμένει
σε θερμοκρασία δωματίου
για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.


Παρασκευή 1:38πμ



Σάββατο 2:30πμ
Μότσαρτ
Σονάτα για πιάνο ν. 16
allegro
(όσο πιο γρήγορα γίνεται)


Κυριακή 3:56πμ
γραμμές άμυνας.
πέρασα τη μία. βλέπω κι άλλη μπροστά μου.
την περνάω κι αυτήν.
πόσες έχω;
λες άμα τις περάσω όλες να πάθω αυτό που λένε τρέλα;
άμα το πάθεις το καταλαβαίνεις;
τουλάχιστον στο φαντασιακό δεν υπάρχουν άμυνες.
φτάνει τόσο, αύριο πάλι.
θα νικήσουμε.
και μέχρι να νικήσουμε θα έχω μάθει να παίζω και τη σονάτα για πιάνο ν.16





Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Μάνα, τον είδες το δράκο στην κουζίνα;



Η τηλεφωνική παρέμβαση έχει περάσει στην ιστορία, και όχι μόνο της rave. Αθάνατη ελληνίδα μάνα ρέιβερ...

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Όταν το μηδέν συνάντησε το άπειρο


Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η
ανθρώπινη βλακεία. Και για το σύμπαν δεν είμαι
απόλυτα σίγουρος …
Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ας θεωρήσουμε ότι ο πληθυσμός της Γης είναι ο παράγοντας χ. Και ας υποθέσουμε ότι η ανθρώπινη βλακεία, ως μη μετρήσιμο μέγεθος (όπως π.χ. η ανθρώπινη ευαισθησία, το ανθρώπινο θάρρος, η ανθρώπινη αδιαφορία) μπορεί να μετρηθεί με όρους φέροντα οργανισμού (δηλαδή 1 ηλίθιος, 2 ηλίθιοι, 3 ηλίθιοι κλπ κλπ).
Έστω λοιπόν ότι οι ηλίθιοι είναι ο παράγοντας ψ.

Εδώ πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός, ο οποίος θα φανεί αργότερα εξαιρετικά βοηθητικός για τους υπολογισμούς μας.

Στη σοβιετική Ρωσία, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο, πολύ πετυχημένος, όρος ''χρήσιμοι ηλίθιοι''.
Ο όρος αυτός έφτασε από τότε, μέχρι τις μέρες μας να ορίζει αυτούς οι οποίοι ενώ θεωρητικά υπερασπίζονται τους καλούς, ή θεωρούν εαυτόν κομμάτι των καλών κάνουνε καλύτερα κι από τους ίδιους τους κακούς τη δουλειά των κακών και μάλιστα χωρίς να τους κοστίζουν ούτε ένα ρούβλι.
Έστω λοιπόν ότι οι χρήσιμοι ηλίθοι είναι ο παράγοντας ψ1.

Αυτό βέβαια σημαίνει ότι υπάρχουν και άχρηστοι (μα παντελώς άχρηστοι σας λέω) ηλίθιοι. Στους άχρηστους ηλίθιους συμπεριλαμβάνονται όλοι οι εξ ορισμού, εξ αρχής, εκ θέσεως, και ενδεχομένως εξ επιλογής, κακοί. Έστω λοιπόν ότι οι άχρηστοι ηλίθιοι είναι ο παράγοντας ψ2.

Όλοι οι υπόλοιποι που δεν βρίσκουν τους εαυτούς τους ούτε στη μία κατηγορία ούτε στην άλλη, οι ''έξυπνοι'' δηλαδή, (τρομάρα τους) προβληματίζονται και δυσανασχετούν με την θάλασσα ηλιθίων, χρήσιμων και άχρηστων, στην οποία κολυμπάνε, αλλά άμα πιάσει καμιά φουρτούνα μπορεί και να πιαστούνε και από κανέναν ηλίθιο για να επιπλεύσουν. Έστω λοιπόν ότι οι υπόλοιποι του πλανήτη, οι ''έξυπνοι'', είναι ο παράγοντας ω.


Δεν θα σας κουράσω με αλγόριθμους, εξισώσεις και περίεργα σύμβολα. Παραθέτω βέβαια τον μαθηματικό τύπο της εξίσωσης παρακάτω και όσοι θέλετε μπορείτε να το δοκιμάσετε στο σπίτι, πάντα με προσοχή και υπό την επίβλεψη κάποιου ειδικού, για να επαληθεύσετε το αποτέλεσμα. Όχι για να μη λέτε ότι σας λέω και ψέματα δηλαδής....


Το αποτέλεσμα της πολύπλοκης αυτής πράξης, αποκωδικοποίησε και αποτύπωσε σε λέξεις ο φίλος Α. πριν μερικά χρόνια, και μέχρι τις μέρες μας, φωτίζει το δρόμο για τη λύση τέτοιων δύσκολων προβλημάτων....

Ανάμεσα στο σκατό και το απόσκατο
δεν διαλέγεις το σκατό.
Τραβάς καζανάκι.
Α.Ι.


Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Get the whole picture

Πριν λίγο καιρό, ο φίλος μου ο ξεναγός, μου επισήμανε πολύ σωστά ότι δεν έχω γράψει την ''διακηρυκτική'' ανάρτηση του ιστολογίου μου. Τον πρόλογο βρε παιδάκι μου. Και η αλήθεια είναι ότι είχα σκεφτεί αρκετούς προλόγους, αλλά η λύση δόθηκε από το γνωστό ''μια εικόνα, χίλιες λέξεις''. Νομίζω λοιπόν, πως σας σώζω από το διάβασμα τουλάχιστον 2.000 λέξεων με τον πρόλογο που επέλεξα.....




κάποιος τρελός/ χαομένος/ μπερδεμένος/ μπάχαλος/ βάνδαλος/ τρομοκράτης/ προβοκάτορας διασπά το λαϊκό κίνημα και διαταράσσει την οικιακή ειρήνη, προβαίνοντας στο απονενοημένο διάβημα χωρίς τη στήριξη των μαζών.....











......ή μήπως όχι ??




Υ.Γ.: Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις αρχές Δεκέμβρη του 2008, στο Σύνταγμα.


Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ιστορίες για ψάρια

Μετά από χρόνια συστηματικής δουλειάς, συλλογής στοιχείων που πλέον γεμίζουν γήπεδο, αλλά και ενδελεχούς επιτόπιας παρατήρησης, η ερευνητική ομάδα του συγκεκριμένου blogspot, παρουσιάζει περήφανα τη σειρά ''ΑΛΙΕΥΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ''. Κορυφαίοι μελετητές όπως ο Δρ. Muz Lenaki, o Δρ. Γαβ-Γαβ, η Δρ. Κικ Νοτς και άλλοι, ασχολούνται εδώ και χρόνια με το ζήτημα του ιχθύ.
Σε όλες σχεδόν τις κουλτούρες του κόσμου, το ψάρι, έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Είτε είναι αυτό που κολυμπάει ανάποδα στα αφρισμένα νερά του ποταμού, είτε είναι αυτό που πολλαπλασιάστηκε από έναν κύριο, είτε είναι αυτό που μίλησε για να φέρει ένα τρομαχτικό νέο.
Εκείνο όμως που αποκτά ενδιαφέρον είναι η μελέτη της ύπαρξης του ψαριού, στην καθημερινότητα των κατοίκων του ελλαδικού χώρου εν έτει 2010. Θα πάρουμε με τη σειρά τα παραδείγματα για να γίνουν πιο εύκολα κατανοητά στους αναγνώστες.



ΨΑΡΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ

Κάποιοι, όταν ήταν παιδιά, δέχτηκαν ένα δώρο από κάποιο συγγενή, ενδεχομένως και τη μανούλα ή τον πατερούλη, το οποίο δεν ήταν άλλο από το χαριτωμένο χρυσόψαρο στη γυάλα. Η υπερβολική αγάπη του παιδιού απέναντι στο πετ του (το λεγόμενο hyperlove), οδήγησε πολλές φορές στο υπεβολικό τάισμα του ζωντανού, το οποίο όπως γνωρίζουμε όλοι, επιφέρει το θάνατο, καθότι το ψάρι είναι λίγο χαζό και ότι του δώσεις τρώει, μέχρι που να σκάσει. Και εδώ βρίσκεται η πηγή του κακού. Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία, το παιδί αποκτά μια αδυναμία ψυχικής σύνδεσης με οτιδήποτε ζωντανό, κοινώς γίνεται γαϊδούρι. Χαρακτηριστική είναι η έκφραση σε στιγμές εξομολόγησης ''Πέθανε το ψάρι μου όταν ήμουν μικρός/ή, και από τότε φοβάμαι να δεθώ''.

Συμβουλή: Σταματήστε να αγοράζετε ψάρια-κατοικίδια στα παιδιά, γιατί εκτός του ότι ΟΧΙ, ΔΕΝ είναι χαριτωμένο ένα πλάσμα μέσα σε γυάλα, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, σε περίπτωση που το ψάρι αποχαιρετήσει το μάταιο τούτο κόσμο, το βλαστάρι σας να μετατραπεί σε μια ταλαιπωρία για τους γύρω του.

ΨΑΡΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ήταν πιο συνετοί, και έχουν καταφέρει να κρατήσουν το ψάρι τους ζωντανό. Αυτό δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την έκφραση του hyperlove, η οποία όμως δεν εκδηλώνεται με υπερβολικό τάισμα (''το σύνδρομο της γιαγιάς'') αλλά καταλήγει να αποτρέπει επιλεκτικά τους ιδιοκτήτες του ζωντανού, από τη συμμετοχή τους σε κρίσιμες διαδικασίες. Χαρακτηριστικός σε αυτή την περίπτωση φιλόζωου είναι ο παρακάτω διάλογος:
- Θα έρθεις στην πορεία/συνέλευση/....??
- Θα το ήθελα πολύ, αλλά εκείνη την συγκεκριμένη ώρα είναι που τρώει το ψάρι μου και αν δεν το ταΐσω θα πάθει κακό.
ή αντίστοιχα
- Μήπως μπορείς να βοηθήσεις στη μετακόμιση του/της...??
- Ναι ρε γαμώτο ήθελα, αλλά πρέπει να φάει το ψάρι εκείνες τις μέρες και δεν νομίζω να μπορέσω.
Εδώ παρατηρούμε την μετακύλιση ευθύνης στο ψάρι, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να πει ότι δεν έχει πρόβλημα με την ώρα του ταΐσματος, αλλά η υπεραγάπη (hyperlove) χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα για την αποφυγή ''επίπονων'' καταστάσεων.
ΠΡΟΣΟΧΗ!! Αυτή η κατηγορία, όσο το ψάρι είναι ζωντανό, διατηρεί την ικανότητα ψυχικής σύνδεσης με άλλους ανθρώπους, αλλά τρέμετε τη στιγμή που το ψάρι θα πεθάνει.

Συμβουλή: Αν έχετε φίλο με κατοικίδιο ψάρι, φέρτε τον σε επαφή και με άλλα ζώα. Θα βρείτε εύκολα, υπάρχουν πολλά εκεί έξω, και πιστέψτε μας, τα αποτελέσματα θα σας καταπλήξουν.


ΨΑΡΙ ΚΑΙ ΖΩΔΙΑ
Φίλε Iχθύ...Μετά από όλα αυτά, ο μοναδικός τρόπος να γλιτώσεις από την φρικιαστική μοίρα του ζωδίου σου, είναι να στραφείς στον ιστορικό υλισμό και τη διαλεκτική, αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Όχι δεν είμαστε με τα ζώδια και τη μεταφυσική, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί επειδή γεννήθηκες το Φεβρουαρομάρτιο έχεις περισσότερη ανάγκη από τροφή ή αγάπη από εμάς τους υπόλοιπους. Επίσης σημαντικό είναι να θυμάσαι, ότι είσαι άνθρωπος και όσο και να το ήθελες, δεν ζεις μέσα σε γυάλα.
ΠΡΟΣΟΧΗ!! Όταν λέμε να στραφείς στον υλισμό, εννοούμε ολοκληρωτικά, όχι να κρυφοκοιτάζεις τα ζώδια ενώ περιμένεις στο περίπτερο για τσιγάρα.
Στην περίπτωση που δεν ακολουθήσεις τη συμβουλή της ερευνητικής μας ομάδας, κατά την οποία σου ευχόμαστε να σου καεί η motherboard, αγόρασε κανένα πυργάκι και κανένα περίεργο φύκι, για να είναι πιο ευχάριστη, τουλάχιστον, η διαμονή σου μέσα στη φανταστική σου γυάλα.


Μετά από αυτή την εισαγωγική κατάθεση δεδομένων, η ερευνητική ομάδα μας η οποία εργάζεται ολημερίς κι οληνυχτίς, δεσμεύεται να επανέλθει με νέες αποκαλύψεις στο ζήτημα των ψαριών. Μέχρι τότε περιμένουμε τις δικές σας εμπειρίες, οι οποίες είναι εξαιρετικά πολύτιμες για τη συνέχιση του θεάρεστου έργου μας.



Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Decadence Λάιβ

Μετά το www.apisti.com, μετά το 60 megabyte Ram, η τεχνολογία έρχεται για άλλη μια φορά να δέσει με την παράδοση, και να εκφράσει την καψούρα με έναν τρόπο αναβαθμισμένο, φέρνοντας ακόμα και τα πιο σκληροπυρηνικά κομπιούτερ γκιγκζ, ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που λέμε μεταμετά σκυλάδικο. Δικό σας...

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Πρόταση δώρου για όσες γιόρτασαν τη μέρα της γυναίκας

Κατεβάζετε λίγο την ασπίδα σας να βλέπουμε οι πίσω;





Ακολουθώντας τη χρόνια παράδοση στον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα, η Θεσσαλονίκη πρωτοπορεί για άλλη μια φορά στο κόσμο της Σκέψης και της Τέχνης. Στα πλαίσια της νέας μεγάλης καμπάνιας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη,σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού, για την αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των ''εργαζομένων'' του,η πόλη μας είναι η πρώτη, ναι! η πρώτη που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα. Ένα όμορφο χειμωνιάτικο (προς άνοιξη) απόγευμα, ο κεντρικός δρόμος μπροστά στη μονή Λαζαριστών αποκλείστηκε, και εμφανίστηκαν 5 κλούβες και 3 περιπολικά. (βλέπετε, χρησιμοποιώ ''πολιτισμένη'' ορολογία) Μην ήτανε δρακόντεια μέτρα ασφαλείας? Μην έφτασαν οι άγριοι μέχρι τη Σταυρούπολη για το λεγόμενο σπάσε-κάψε? Μην ήρθαν να πάρουν τη Πόλη (από το Σταυρούπολη) οι σοσιαλιστες? Όχι. Τίποτα από όλα αυτά. Από τα οχήματα, κατέβηκαν, με full εξάρτηση παρακαλώ,αν εξαιρέσουμε τα κράνη και τις ασπίδες, τα οποία θεωρούνται extra accessoires και εμφανίζονται μόνο σε μεγάλα ιβέντς, οι γνωστοί, και αγαπητοί σε όλους Προστάτες του Πολίτη. Μια πανδαισία από μπλε και πράσινο πλημμύρισε την περιοχή μπροστά στο θέατρο, και όλο αυτό το δίχρωμο μπουλούκι πέρασε (το πιθανότερο για πρώτη φορά) την πόρτα του θεάτρου της μονής Λαζαριστών.

Κ Ι Ν Η Σ Α Ρ Α!!!!Επιτέλους να ψυχαγωγηθούν (βλέπετε,δεν λέω διασκεδάζουν) και λίγο αυτά τα καημένα τα παιδιά, που ξεροσταλιάζουν στους δρόμους όλη μέρα κι όλη νύχτα και δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν ένα βιβλίο βρε αδερφέ, να πάνε μια αβάν πρεμιέ σαν άνθρωποι.....

(Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός ότι μπήκανε τσάμπα, ενώ τα μαθητάκια ακόμα πληρώνουν, γιατί θα χαλάσει το κλίμα και δεν το θέλω.)

Το σοκ και δέος που προκλήθηκε στους παρευρισκόμενους συντρόφους και συντρόφισσες (έχουμε κ εμείς καλλιτέχνες, αμέ πώς) δεν τους επέτρεψε να απαθανατίσουν το μοναδικό θέαμα. Παρόλαυτα έχουν ήδη δεσμευτεί για την παροχή οπτικοακουστικού υλικού στην επόμενη εκπαιδευτική εκδρομή της οποίας θα γίνουν μάρτυρες. Για τους ανυπόμονους, έχετε τα μάτια σας ανοιχτά και τις κάμερες έτοιμες...Coming soon to a theatre near you..







Υ.Γ.: Η ταινία ομολογώ, δεν μου άρεσε, αλλά από ιδέες άλλο τίποτα...Βρε λες να κλειδώσουμε τις πόρτες;;.....